Bloggen en/of Vloggen waar het voor de een nog klinkt als abracadabra, is het voor een ander gesneden koek. Afijn lang verhaal kort, op deze site is er ook ruimte voor blog en/of vlog. Suggestie, aanvullingen, emoties, etc. laat het me weten.
Blog woensdag 21 juni 2017
Pesten.
Het pesten begon voor mij op de lagere school. Iedereen kreeg wel eens de volle laag, behalve dan natuurlijk de populaire kinderen in de klas. Ik kan mij een gesprek herinneren met een klasgenootje wat heel erg leed, omdat ze werd gepest. Dat ik haar goedbedoeld probeerde te troosten in haar verdriet, vond de leraar van groep 5 of wel de 3e klas het nodig om bij mij in te peperen dat ik zelf het grootste pestslachtoffer van de klas was en dus volgens hem, haar niet van goed advies kon voorzien. In eerst instantie schrok ik van zijn onverwachtse bemoeienis, hij had ons tenslotte staan afluisteren achter de deur. Maar dat werd al snel gevolgd door de gedachte; en dat van een man die zelf een sneeuwstorm kan veroorzaken met de roos in zijn wenkbrauwen, snor en baard, (de leraar had hoogstwaarschijnlijk psoriasis) geen orde in de klas kan houden en er uitziet of hij elk moment in huilen kan uitbarsten. Ja, hij viel heel hard van zijn kunstmatig gecreëerde voetstuk.
Terugkijkend denk ik dat vooral het feit dat ik niet in hokjes wilde denken en passen het pesten heeft opgeroepen. Kinderen splitsten zich op in groepjes en ik weigerde categorisch om me bij 1 groep aan te sluiten. Als het speeltijd was dan wilde ik doen waar ik zin in had en niet alleen maar bij het hinkel, elastiek, voetbal, of wat dan ook voor beperkend groepje horen. En als ik een gele maillot aan wilde terwijl roze in was, dan mag jij raden welke er dan bij mij aanging. Om ons (mijn drie zusters en ik) weerbaarder te maken werden we naar Judo gestuurd. En dat had resultaat, tegen de tijd dat ik halverwege groep 7 zat, kwamen de pesters erachter dat wanneer ze mij in de prikkelbosjes probeerde te duwen, ze er zelf in belande.
Pesters en hokjes denkers zijn naar mijn mening op hun beurt in de opvoeding tekort gekomen. Maar voor ik me dat bewust was konden ze wel het slechte in mij bovenhalen met bijvoorbeeld een “onschuldige” of zogenaamd “grappige” opmerking. Vooral omdat ik mij er zo bewust van ben, wat voor schade dit doet aan de zelfwaarde en het zelfvertrouwen van kinderen maar ook volwassenen. Het maakte echt de onrechtbestrijder in mij wakker. In mijn ogen is het enige wat je ermee bereikt dat het je ontwikkeling beperkt en er een basis voor angst en haat mee gecreëerd wordt. Er is niks mis met ergens bij willen horen, maar sluit anderen/anders niet uit. En is het moto: Heb je niets positiefs te melden, houdt dan je mond!
Met één van mijn grootste plagers heb ik jaren later een goed gesprek gehad. Waar ik het toen inmiddels allemaal allang een plek had gegeven en er al dankbaar voor was dat het mij had gevormd tot de sterke vrouw die ik was geworden. Had hij het er nog erg moeilijk mee en zich op voorhand heel erg druk gemaakt over onze ontmoeting. Zo zie je maar weer, het plagers geweten pestte hem. Karma?
Laten we er samen wat moois en goeds van maken.
Hartelijke groet van Irma Kuitert-van Schie.